# 2 Waarom ik het leuk vind om geen toegang te krijgen tot Facebook

Een van de best mogelijke dingen is me vorige week overkomen. Ik ben het wachtwoord van mijn Facebook-account vergeten en kon de herstel-e-mail-ID, het telefoonnummer en schokkend, zelfs mijn gebruikersnaam niet goed krijgen.

Ik weet dat we allemaal in ons hele leven door absolute dieptepunten gaan. De meesten van ons denken dat niemand erger zou kunnen zijn dan wij in die dagen, want nou ja, we leven niet het leven van de ander en daarom kunnen we niet zien wat hem / haar zo erg zou kunnen irriteren.

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Nou, dat heb ik de afgelopen tweeënhalf jaar precies meegemaakt. Ik zal je de details besparen, maar begrijp dit - ik kan me gewoon niet vasthouden aan de mensen van wie ik hou in mijn leven. Eerlijk gezegd! Geen van hen.

Oh nee, ik ben geen vreselijk persoon en ik zeg dit omdat ik zie dat honden van me houden / leuk vinden, afhankelijk van hun humeur. En ja, mensen houden ook van mij, maar slechts een paar en zelden, omdat ik ook maar heel weinig mensen in mijn leven laat.

Ik doe de basis, let wel ... ik lach, ik ben leuk om mee te praten, ik vraag ze hoe hun dag is geweest en leer ze indien mogelijk wat beter kennen. Maar aan het einde van het gesprek en zelfs een paar vergaderingen, vertrekken ze.

Sommigen gaan echter niet snel weg. Ze nemen een paar jaar de tijd, zorgen ervoor dat ze op een of ander niveau indruk op me hebben gemaakt, en nemen dan afscheid met een telepathische boodschap: “Ik hou van je. Het spijt me dat ik weg moet, maar ik moet me concentreren op mijn leven terwijl jij het jouwe weer opbouwt, vooral met het vacuüm dat ik zojuist in een paar seconden ga creëren. '

Bijna drie jaar nadat ik alle mensen kwijtraakte die centraal stonden in mijn leven, ik slaagde er niet in die plekken in te vullen met enkele anderen - ze zijn niet allemaal even groot, zie je, dus ik moet elke keer een grotere of kleinere ruimte maken er komt iemand binnen - en ik voel me een volslagen idioot, ik heb het opgegeven.

Ik heb het idee van liefde, vriendschappen en relaties niet opgegeven. Maar ik heb natuurlijk het idee opgegeven dat iemand in mijn leven zal blijven, ondanks de beloften, de geloften van bestendigheid, en ja, dat iemand mijn leven zal binnenlopen en het beter zal maken. Ik moet mezelf van mijn bed af krijgen, stoppen met huilen en mentaal met mijn hoofd tegen de muur slaan om het net genoeg te kraken, zodat ik stop met wachten tot de mensen die zijn vertrokken, terugkomen.

Omdat ze niet terugkomen tenzij ze dat willen, en dat is maar goed ook. Ik wil niet dat de mensen van wie ik hou langer stoppen dan ze idealiter zouden moeten doen als ze hun prioriteiten moeten vervullen en de grafieken van hun dieptepunten op hun kop zetten.
Want toen ze me verlieten, ben ik verscheurd en lukt het me altijd om de volgende dag nog te leven en te ademen. Ik kan er nog steeds van afzien mijn beste vriendin te vertellen dat 'ik van haar houd' of 'ik mis haar vreselijk' zolang ik kan volhouden, omdat ze nu grotere verantwoordelijkheden lijkt te hebben.

En ook omdat ik zou gaan huilen als ik dat ooit zou doen en ik liever mijn voorhoofd gespannen zou voelen en mezelf zou stikken. Er vormt zich een brok in mijn keel, zelfs als ik denk aan de hoogdravende gesprekken die ik elke dag met haar heb.

De reden waarom ik blij ben omdat ik niet meer even gemakkelijk op Facebook kan inloggen? Dit betekent alleen dat ik niet naar de gelukkige foto's van alle mensen in mijn 'vrienden' -lijst staar, besef dat ze net zo menselijk en egoïstisch zijn als ik en de foto's van hun dieptepunten niet deel voor mijn consumptie ( jeetje, ik ben geen verdrietige * st!) en krijg genoeg tijd om je zorgen te maken over de dingen die ertoe doen ... meer schrijven en lezen, en misschien zelfs echte gesprekken met meer vreemden onder het dak van de lucht of op een bank met een kopje koffie - zoals ik het graag heb - voordat ook zij voorgoed vertrekken.

Voor zover ik weet, hou ik elke dag meer van ze, denk ik aan ze, bedank ze dat ze van me hebben gehouden zoals ze deden, want ik heb van anderen gehoord dat niet veel mensen het geluk hebben om zelfs maar het soort liefde te ervaren dat ik heb ontvangen en nog steeds doen, en ja, ik hoop dat ze zich nu gezegend voelen, waar ze ook mogen zijn.

Heb hartstochtelijk lief en voer gesprekken onder de hemel zonder zelfs maar bang te zijn dat de sterren je afluisteren. Want ze zijn ver weg en jij bent nu hier.