Het uitgehongerde kind

Vandaag werd ik wakker met de aanblik van kleine bruine harige oortjes die op mijn kussen rustten en uit het raam tuurden naar de opkomende zon en de helderblauwe herfsthemel. De dag bood zoveel hoop.

Hoop kan bedriegen.

Het doet er niet toe hoe, of waarom, ik in een cyclus van zielsvernietigende eetbuien en zuivering belandde - de redenen zijn vrijwel dezelfde als alle andere keren. Ik mis de emotionele vaardigheden om met het leven om te gaan.