Verlangen naar ginds jaren

Ik haat waar ik nu sta in het leven. Ik wil teruggaan. Of vooruit. Overal maar niet hier. Het is een wens die gegarandeerd uitkomt, want het huidige moment duurt maar even, en gisteren hield ik mijn nu 23-jarige zoon als pasgeboren baby in mijn armen. Dus ik denk dat ginds jaren hier eerder zullen zijn dan ik zou denken. In de tussentijd is het nu rot.

Waarom is het slecht? Geen reden. Ik vind het gewoon niet leuk. Ik had een vriendin die me vandaag vroeg of haar eigen problemen me naar beneden halen. Natuurlijk niet! Ik voel me gezegend met zulke mooie vrienden en geen moment van de tijd die ik met vrienden doorbreng, wordt ooit met tegenzin of spijt meegegeven. Nee. Ik sleep mezelf nu naar beneden - me wentelend in mijn eigen kleine medelijdenfeestje. Ik moet het hier allemaal van mijn borst krijgen, zodat ik het in perspectief kan plaatsen, eroverheen kan komen en dan verder kan gaan.

Ik voel me naar beneden gesleept door de onvermijdelijkheid om mijn 98,5-jarige grootmoeder snel achteruit te zien gaan - ze heeft een breuk in haar ruggengraat en kreeg oxycodon voor de pijn. Ze heeft nog nooit in haar leven iets sterkers gehad dan aspirine. Ze is van haar gezicht, helemaal uit haar gezicht en zal de komende 6-8 weken vrijwel hetzelfde zijn. Ik ben er niet zeker van dat ze überhaupt een groot mentaal herstel zal hebben. Ze kan niet lang genoeg wakker blijven om van haar thee te nippen.

Ik voel me neergeslagen door de onvermijdelijkheid om te moeten accepteren dat ik chronische pijn heb. Niet alleen een tijdelijke rugpijn - een permanente. Het zal nooit verdwijnen. Ik moet ermee leren omgaan en dat maakt me kwaad. Ik wil actiever zijn, meer bushwalks maken, nog veel meer kamperen en spannende buitenactiviteiten doen, en niet constant alles wat ik doe aanpassen aan mijn rug-, nek- en schouderproblemen. Maar dit is al minstens drie jaar aan de gang en ondanks het constant zoeken om alles te versterken en te verbeteren, is het verslechterd. De pijn is nu redelijk constant. Niet ondraaglijk, maar permanent.

Ik voel me neergeslagen door uitputting. Zal ik nooit meer moe zijn? Ik heb gisteravond zeven uur geslapen. Zeven opeenvolgende, ononderbroken uren. Dat is de eerste keer in vele, vele maanden. En toch voel ik me vandaag meer moe dan de afgelopen week. Ik heb het gevoel dat ik voor altijd moe zal zijn.

Ik blijf mezelf eraan herinneren dat ook dit voorbij zal gaan - maar het gaat voorbij als een niersteen en dat is niet leuk.

Ik ben bang dat ik mijn weegschaal heb weggestopt. Ik weet niet wat ik nu weeg. Ik weet niet wat ik moet aantrekken. Ik heb geen bewijs dat mijn gewicht gelijk blijft of daalt, daarom ga ik ervan uit dat het omhoog gaat. Tenzij ik een significante verandering heb (op de een of andere manier), weet ik niet zeker waar ik ben. Misschien moet ik morgen mijn ‘magere’ kleren aantrekken om te zien of ze passen. En als (als) ze niet passen, doe ik mijn ‘dikke’ kleren aan en kijk ik of ze nog los zitten. Maar als ik me 's ochtends rationeel voel, doe ik misschien geen van beide dingen en kies ik de kleding die ik wil dragen.

Ik ben bezorgd over herstel. Ik heb de afgelopen maand op veel gebieden goede vorderingen gemaakt. Ik geloof dat echt. Ik heb veranderingen aangebracht in zowel de dingen die ik doe als de dingen die ik denk. Maar er zijn ook situaties waarin ik ervoor kies om helemaal niets te veranderen. Die situaties zijn natuurlijk altijd de meest emotioneel gedreven tijden, en daarom de momenten waarop ik de veranderingen het meest moet aanbrengen. En ik heb er geen gemaakt. Ik begin snel het vertrouwen te verliezen dat er iets kan veranderen. Ik wil wanhopig de verandering, en ik wil wanhopig dezelfde destructieve patronen blijven herhalen als ik me in een stressvolle situatie bevind. Dus als ik het niet allemaal kan oplossen, heeft het dan zin om een ​​deel ervan te repareren?

Ik maak me zorgen over mijn toekomst. Hoe ziet het eruit? Wat zal ik doen? Waarom heb ik er last van? Ik heb een gevoel van zinloosheid, doelloosheid en de onvermijdelijkheid om een ​​grote last te worden voor de mensen om me heen. En ik kan de gedachte niet verdragen een last te zijn. Ik denk dat het allemaal voortkomt uit het feit dat ik zoveel tijd bij mijn grootmoeder in het verpleeghuis doorbracht en wetende dat ik nooit - nooit, nooit - ooit in haar situatie wil zijn. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat het nog 47,5 jaar voor mij is. Ik moet me nu wat dichter bij het huidige moment concentreren.

En natuurlijk voel ik nog steeds een heel sterk gevoel van verlies voor alle zegeningen en kansen die me in het verleden zoveel vreugde hebben gegeven - mijn kinderen, optreden, lesgeven. Ik hield zo veel van die dingen. En ik heb nog niet gevonden wat ze in de toekomst zal vervangen.

Oké - ik heb al die negativiteit op een cathartische manier uit mijn binnenste gehaald.

Voordat ik afsluit voor vanavond, zal ik nog een dankbaarheidslijst maken en voor mezelf blijven herhalen affirmaties Ik heb een tijdje geleden gedeeld - het belangrijkste is dat ik genoeg ben.

Ik ben zo ongelooflijk dankbaar voor:

~ een echtgenoot die bij mij blijft, wat er ook gebeurt

~ 's werelds grootste verzameling vrienden

~ een baan waar ik absoluut dol op ben

~ een geweldige sportschool en personal trainer

~ meer materiële bezittingen dan een meisje zou kunnen wensen

~ het vermogen om mijzelf uit te drukken met het geschreven woord

~ de kans op herstel - opnieuw en opnieuw en opnieuw