Wanneer mijn depressie me het zwijgen oplegt
In de schaduwen. In de stilte.
De cyclus van depressieve stilte
Het is alweer een tijdje geleden dat ik symptomen van mijn depressie heb gezien. De laatste tijd merkte ik echter op dat de oude cycli van die symptomen steeds weer terugkwamen en weer tevoorschijn kwamen. Ik slaap langer, isoleer me, voel een groot gevoel van irritatie en hopeloosheid en verlies ten slotte mijn gevoel voor communicatie.
Omdat ik jong was, misschien op mijn middelbare school tot vroege middelbare school, ging ik dagen door zonder met iemand te praten. Op die momenten voelde ik me mentaal en fysiek verdoofd. Het leven zou aanvoelen als een verre afleiding. Ik wist niet hoe ik anderen moest vertellen dat ik het moeilijk had, dus bleef ik stil. Terwijl ik rondliep als een levenloze zombie, kon ik mezelf niet uitdrukken op manieren die ik normaal wel kon. Ik zweeg en kon niet praten. Die momenten van stilte overtuigden mijn brein me ervan dat ik overdreef en in stilte moest lijden. Ik sloot mezelf op en huil stilletjes.
Op andere momenten, die relatief recent zijn tot de afgelopen twee maanden, zou ik zelfs in de buurt zijn van mensen van wie ik hou en die nog steeds een depressieve episode hebben terwijl ik in het openbaar ben. Die momenten zijn gevuld met tranen en een gesloten mond, toekijkende ogen en veroordelende blikken van verwarring. Eén gedachte, één herinnering, één gevoel van eenzaamheid kan leiden tot een explosief moment van overweldigend verdriet. En het enige waar ik aan kan denken is waarom. Mijn logische geest bekritiseert mijn reactie terwijl mijn depressie mijn geest overspoelt met gedachten, ideeën en scenario's die onredelijk en dwaas zijn. Ik ben nu niet meer in staat om te communiceren, dus in plaats daarvan duw ik degenen om me heen in verlegenheid weg terwijl ik wegvlucht door mijn eigen mentale onrust. Wat is er mis met mij?
Een einde maken aan de stilte van depressie
Hoewel dit fenomeen van stilte niet nieuw is, kan ik beter de culminatie van ideeën en gedachten opmerken die ertoe zouden kunnen leiden. In de hoop deze reactie te overwinnen, zal ik meer communiceren met degenen die naar mijn stille kreten en hints luisteren. Ik zal praten, hulp vragen, beter voor mezelf eisen, en mezelf niet het zwijgen opleggen door mijn eigen depressieve neigingen.
Depressie heeft een stiekeme manier om je ervan te overtuigen dat je leven er niet toe doet en om die momenten van hopeloosheid te bestrijden, moet je een grotere mentale weerbaarheid hebben om aan die gedachten voorbij te gaan. Sommige gedachten kunnen subtiel en plotseling zijn, andere blijven misschien hangen, maar je moet jezelf er altijd van overtuigen dat je een leven bent dat de moeite waard is om te leven en naar te luisteren. Leg jezelf niet het zwijgen op in de hoop de irritatie of het gebrek aan zorg van iemand anders te besparen. Er zijn mensen die voor u en uw welzijn zorgen. Vind die mensen en weet wie ze zijn.
Terwijl ik door mijn depressie heen blijf leren in de hoop die te overwinnen, zend ik goede vibes en hoop uit naar degenen die in stilte lijden. Leg jezelf niet meer het zwijgen op. Uw stem is essentieel en uw leven nog meer. Vecht voor uw recht om gehoord te worden door uw strijd. Vecht voor je leven omdat je hier thuishoort.
