Iets missen? (Deel 1)

10 oktober 1992 is een datum die voor mij schandelijk zal voortleven. Velen van jullie lezen dit misschien nog niet geboren. Dat is goed. Het gaat er niet om. Wat is het punt? Het punt is dit: ik verloor op die dag iets heel kostbaars en waardevols.

Het probleem? Ik had zo'n flauw idee dat ik het niet wist.

Ik was van de universiteit af, maar had een vreselijk drankprobleem. Puur alcoholisch en ik wist het. En wetende dat ik dat deed, deed ik die allerbelangrijkste eerste stap, gaf toe dat ik een probleem had en was nu actief bij Anonieme Alcoholisten. (Trouwens, ik heb dit jaar net 26 jaar nuchterheid gevierd, dat is één ding dat ik deed niet verliezen.) Het probleem daar? Ik dacht dat ik wist het programma beter dan mijn sponsor. Wat een arrogante trut was ik. Wat een idioot Ik was! Vergeet hier arrogantie. Gooi me dat 'grote boek' genaamd Anonieme Alcoholisten, het bijbehorende volume De twaalf stappen en twaalf tradities, (Vaak aangeduid als de '12 en 12') en ik was klaar om te rocken en te rollen! Ik had dit probleem in de tas! 90 dagen? Gedaan. HA! Wat een grap. Ik heb veel vrouwen gesponsord tijdens deze eerste cruciale dagen van nuchterheid en jullie zitten nog steeds in de mist! Je stinkt nog steeds naar alcohol als je dronk zoals ik deed - als een vis! De ongeschreven 'regels' van begeleiding zijn: neem het eerste jaar geen levensveranderende beslissingen, geen romantische relaties in dat eerste jaar - en als je er een hebt, moet je partner 'achter je staan' en Al-Anon als ze niet drinken. Als ze dat doen? Ze kunnen niet saboteren u, dan komt de ‘90-in-90 ’-richtlijn: 90 vergaderingen in 90 dagen.

Ik kreeg er een - de 90 samenkomsten in 90 dagen. Ja, ik. Wat is er gebeurd gedurende die 90 dagen? Ik kwam uit die alcoholmist en probeerde echt met mijn sponsor samen te werken. Maar wat er toen gebeurde, was dat mijn beste vriend trouwde. De weeën van jaloezie en eenzaamheid raakten me al. Klassieke groepsdruk op 25-jarige leeftijd, als je het kunt geloven. Groepsdruk! Oh man, van alle dingen om groepsdruk te hebben over - het huwelijk?!? Mijn vriendinnen droegen allemaal diamanten ringen, plantten en plantten hun bruiloften, kochten hun bruidsjurken, vergeleken hoe hun huwelijk zou worden…. behalve ik.

Daar gaan we. Een herstellende alcoholist, vroeg in zijn nuchterheid, die geen idee heeft wie de f @ # k ze is, gooit een lelijke 'wee ben ik'-driftbui over het niet trouwen op de rijpe' oude 'leeftijd van 25. Als je niet lacht toch zou je dat moeten zijn. Het is stom, absoluut stom. Nu ben ik op deze bruiloft en raad eens wie het boeket vangt? Ja, ik weer. (brullende menigte geluiden zijn hoorbaar)

(brullende menigte geluiden zijn hoorbaar)

En de kousenband? Een grote, mooie slok water die ik nog nooit eerder had gezien, maar een vriend was van de bruid en bruidegom, met wie ik goede vrienden was. We hadden een geweldige foto-opname van mijn nogal blootgestelde been - dat deed ik expres, hé, ik deed het voor de herinneringen, en een kousenband ging hoog op mijn dijbeen. En geen champagne, allemaal! Woo hoo! Maar dan komt de dans van het paar en wie blijft er over?

Een man en een vrouw - ik en deze lange knappe man. Hij zei tegen mij: 'Zullen we?'

Anderhalf jaar later, 10 oktober 1992, was ONZE trouwdag. Deze man werd mijn echtgenoot.

Een heel gelukkig stel op hun trouwdag - en nee, dit ben ik NIET.

Negentig graden hitte in een prachtige kerk in Oakland, Californië zonder airconditioning op die dag. Ik verloor bijna een bruidsmeisje door de hitte. Maar we zijn door de ceremonie heen gekomen. Maar ik had wel een onheilspellend gevoel toen ik de narthex van de kerk naderde, met de entourage op sleeptouw.

Ik wilde vluchten ... wanhopig. Ik begon kortademig te worden en wilde niets meer te maken hebben met alles wat ik uit wilde. Ik vocht ertegen en heb toch alles meegemaakt. Als ik erop terugkijk, was het een voorteken. Een grote. Ik had geen idee van wie ik was en ik wist niet dat ik, mijn ziel en mijn wezen, allemaal in puur gevaar kwamen toen ik door dat gangpad ging. Wat ik geen idee had dat ik aan het doen was, was dat ik mezelf handelde, wie dat ook was, om iemand te worden die ik niet was. Ik wist niet wie ik was en dacht dat ik die persoon - duidelijk verloren - zou vinden via mijn nu echtgenoot. Het was niet alleen onmogelijk voor mij, het was een verschrikkelijke last om hem op te leggen. Het was vreselijk oneerlijk voor hem. Het was mijn verantwoordelijkheid om niet alleen mijn huwelijk maar Voor mezelf om te weten wie ik was en om mezelf te vinden. Maar op mijn 26-jarige leeftijd werd ik zeker niet slimmer. Ik viel nu dieper in de put.

Als ik destijds dit citaat van wijlen Dr. Wayne Dyer had gehoord, had ik geen idee wat ik zou hebben gezegd of gedaan. Maar dit is precies wat ik zocht - en ik was hopeloos verdwaald het was verloren. Ik gebruikte het huwelijk om dat geluk te vinden. Toen werd het ... moederschap. Niet lang daarna kwam onze dochter, nu 22 jaar oud. 20 maanden later kwam onze oudste zoon, nu bijna 21 jaar oud. Ons huwelijk was het traditionele huwelijk - vrouw met kinderen thuis, echtgenoot die fulltime werkte en twee auto's voor het inkomen zorgde, een huis waarvan we de hypotheek gemakkelijk betaalden en waarvan we binnen onze mogelijkheden leefden. Dat was 'het masterplan.'

Het probleem was dat het niet MIJN 'Masterplan' was. Ik had geen stem - of liever, ik had een stem, maar toen werd hij tot zwijgen gebracht toen ZIJN stem de mijne overstemde. Ik kwam verloren binnen en langzaam, geleidelijk werd het erger. Het maakt het citaat van Dr. Wayne Dyer gewoon zo pijnlijk om nu over deze tijd te lezen.

De echte les die ik hier, als die er is, moet geven, is dat we allemaal die 'innerlijke stem' hebben die zingt, spreekt, schreeuwt, schreeuwt ... en soms helemaal niets zegt, maar oh zegt het dingen als het wordt bedreigd. Wat mij is overkomen, is wat er gebeurt met velen die niet weten wie ze werkelijk zijn. Ik werd als een speelgoedboot heen en weer geslingerd door het opspattende water in een badkuip en vervolgens uit de badkuip gegooid. Ik had geen echt zelfbesef en dat is wat verloren ging, ik weet niet zeker of ik het had. Ik keek naar buiten, buiten mezelf, naar mijn ware zelf. Het zit niet in iemand anders, niet in mijn werk, niet via mijn inmiddels volwassen kinderen, zelfs niet in dingen die ik kan kopen. Het zit in mijn hart, mijn ziel en in mijn gedachten - in de woorden die ik schrijf, aangezien dit mijn ideeën zijn. Dit ben ik. Je krijgt mijn hart, mijn geest en mijn ziel in wat ik schrijf. Dit ben ik. Wanneer je schrijft, tekent, schildert, creëert in je blogs, dat ben jij uw hart, uw geest, uw ziel, uw hele wezen. Dat is uw waarheid, net zoals deze woorden, evenals de woorden die ik in mijn blog uitdruk, zijn mijn waarheid. Geen geluk is van buitenaf te vinden, maar van binnenuit.

Had ik het maar geweten ... en had ik maar geluisterd naar die drang om weg te rennen op mijn trouwdag. Maar nogmaals, ik zou niet de persoon zijn die ik nu ben als ik deze woorden in volkomen authentieke waarheid zou schrijven.

Namaste, mijn vrienden.

(Wordt vervolgd in deel II)