Gelokt door duisternis

Zelfhaat is een strijd van mij sinds de middelbare school, een bijwerking van de nieuwe toestand die ik begon te ervaren, genaamd depressie. Later, op mijn zestiende, kreeg ik zowel angst als orthorexia. Deze cocktail van psychische aandoeningen laat een bittere nasmaak achter die alleen ik kan voelen. Mijn naam is grof in dat wijnglas gegraveerd, een drankje speciaal voor mij, eentje die zichzelf opnieuw vult als duistere magie, die het vocht uit mijn keel haalt. Op sommige dagen smaakt de drank slechter, waardoor ik een kokhalsreflex krijg die zo intens is dat ik niet anders kan dan urenlang hyperventileren. Er zijn dagen dat ik doe alsof het niet bestaat, maar het blijft in mijn achterhoofd en zet me aan om te drinken met zijn ziekelijk zoete aroma. Andere dagen geef ik toe aan het wenken en word ik dronken van het gevoel van hulpeloosheid.

Sommige mensen gebruiken drugs om met hun persoonlijke pijn om te gaan. Anderen gebruiken seks en pornografie. Zelfs gevels die de ware identiteit verbergen van de persoon die ze gebruikt, kunnen de ontberingen van het leven afleiden. Me? Mijn psychische aandoeningen zijn mijn troost.

Dat lijkt een oxymoron. Hoe kan iets dat zo gênant, zo slopend, zo hartverscheurend pijnlijk is, op een of andere manier geruststellend zijn?

Interne strijd is alles wat ik weet. Excuseer me, dat was niet juist. Interne strijd is alles wat ik me herinner.

Ik was een extreem maf, optimistisch kind. Toen depressie, angst en orthorexia mijn leven binnendrongen, veranderde die kijk voor altijd. Mijn psychische aandoeningen hebben het oh zo handige vermogen gehad om mijn herinneringen weg te nemen - bijna als superhelden, behalve dat ze allesbehalve helden zijn. Mijn onschuld, mijn vreugde, mijn uitstraling, schoongeveegd alsof het er in de eerste plaats nooit was.

Met mijn 'basislijnzelf', de ik voordat psychische aandoeningen mijn lichaam binnendrongen, weg, alles wat ik wist was wat erna kwam. Je kunt wel raden wat dat 'na' voor mij betekende.

Elke keer dat ik me weer gelukkig begin te voelen, zoals mijn basislijnzelf, voel ik een overweldigend gevoel van verkeerdheid, bij gebrek aan een beter woord. Ik heb niet het gevoel dat ik in mijn eigen lichaam thuishoor. Geluk is niet wat ik gewend ben, het is niet wat ik heb vastgesteld over mezelf, over wie ik ben. Ik weet heel weinig over mezelf en de wereld om me heen - eerlijk gezegd weten we dat allemaal. Het enige dat ik echter al lang weet, is dat ik worstel met psychische problemen. Als die kennis me dreigt te worden ontnomen, verlies ik niet alleen het ene stukje concrete informatie waarvan ik dacht dat het zeker was, ik verlies ook mijn identiteit.

Ik ben Christina Troy. Voormalig acrobaat. Academisch iets bovengemiddeld. Grammatica-liefhebber. Blogger, blijkbaar. Crossfitter. Musicus. Gerevitaliseerde christen. Depressief. Angstig. Obsessief. Zelfhaat.

Mijn identiteit wordt voornamelijk gedefinieerd als een waardeloos gevoel. Het is geen prettig gevoel, zoals men kan aannemen, maar het is comfortabel. Het geeft me het gevoel erbij te horen, het gevoel te hebben dat ik er niet bij hoor.

Het is duidelijk dat dit een niet optimaal leven is om te leven. Ik weet dat. Deze kennis heeft me er nog steeds niet van weerhouden deze zelfdestructieve levensstijl te blijven leiden. Mijn levenskeuzes zijn alleen van invloed op mij, dus het zou niet moeten uitmaken of die keuzes schadelijk zijn. Rechtsaf?

Je weet waar ik hiermee heen ga. Of je het nu aan jezelf toegeeft of niet, er is iemand die oneindig veel van je houdt. Je pijn, op een destructieve manier verzacht, verdwijnt niet in het niets, maar wordt in plaats daarvan van jou overgedragen op de persoon die van je houdt. Pijn wordt niet gecreëerd of vernietigd.

Als je nog steeds gelooft dat niemand van je houdt, denk dan aan God. Hij heeft je naar Zijn beeld geschapen, en hij houdt oneindig veel meer van je dan wie dan ook op aarde kan. In Mattheüs 10: 30-31 staat geschreven: “En zelfs de haren van uw hoofd zijn allemaal geteld. Wees dus niet bang dat je meer waard bent dan veel mussen. ' De alwetende God heeft gezegd dat je WAARDIG bent. Geloven dat u iets minder bent, is in zekere zin proberen te bewijzen dat God ongelijk heeft. Je kunt alles proberen wat je wilt om God te vertellen dat je waardeloos bent, dat je zonden te veel voor Hem zijn om te verwerken, maar dat verandert niets aan Gods nooit aarzelende mening over jou. Je bent MOOI, WAARDIG gemaakt door Jezus 'offer aan het kruis. Of je nu gelooft wat je waard bent of niet, het blijft voor onbepaalde tijd volledig intact.

Een onrechtvaardige negatieve perceptie van jezelf is onjuist - God zei het. Uw pijn kan niet zo gemakkelijk worden weggenomen door een tijdelijke verdovende methode. Geloven in Gods ware liefde voor jou, ondanks je fouten, dat Hij een beter leven voor je heeft gepland dan een leven van zelfhaat - dat is de sleutel om te ontsnappen aan de slavernij van je valse identiteit.