Bah, Pasen!

door Martha Maggio alias Crafty B / poopiemcgoo

Ik haat vakanties echt.

Als herstellende voedselverslaafde en postoperatieve gewichtsverliespatiënt, heb ik een diepe hekel aan vakanties. Op voedsel gericht, verwrongen feest. Zelfingenomen genotzucht. Elk stukje betekenis wordt van de schaal van heiligheid gelikt. Feestdagen hebben geen enkele beperking of betekenis, het zijn orgieën, geen feesten.

Verjaardagen, Valentijnsdag, Onafhankelijkheidsdag, Memorial & Labor Day, Halloween, Thanksgiving, Kerstmis en moeder-vader Pasen. Obvs, dit zijn niet allemaal christelijke feestdagen, maar Amerikaanse Christusliefhebbers gaan hier echt met meer passie voor dan Jezus op Goede Vrijdag.

Elk excuus om meer feest in het festival te schuiven. Ik haat dit echt.

Mijn eerste herinnering aan Pasen was niet het verhaal van Palmzondag, Goede Vrijdag en het offer van Jezus. Het was een glanzende, in cellofaan verpakte mand op de keukenvloer. Vol met eieren, lekkernijen en onnatuurlijke gras-dunne randen van plakkerige, giftige, heldergroene dampen van plezier. Eerst met je gezicht in een handvol nepgras duiken is best hemels voor een peuter (gesmolten plastic !! mmmm) , maar op de een of andere manier schieten nep en plezier tekort in het ware verhaal van ultieme liefde.

Ik ben opgegroeid in een cultuur van extravagantie. Overtollig. Overvloed. Onze bekers lopen over. En voorbij. Amerika, IMO, is de afgelopen 50 jaar Rome op zijn hoogtepunt geworden. We hebben geen vomitoriums, maar we hebben boulimia. We hebben klinisch gediagnosticeerde eetstoornissen en ongebreidelde obesitas. De grootste moordenaar in de VS is hartaandoeningen . Ik stierf bijna aan hartfalen. Ik ben zwaarlijvig sinds mijn vijfde. Persoonlijk weet ik dat we een probleem hebben.

De mens leeft niet alleen van brood. In het middenwesten leeft hij van vlees, aardappelen, jus, dessert en snacks. We zijn als Hobbits . Tweede ontbijt, Elevenses en thee / diner / avondmaal. Ik ben ziek als ik er gewoon aan denk. En vakanties zijn nog zwaarder.

Ik kan niet meer eten. Elke keer als ik eet, word ik misselijk, snel vol en heb ik onmiddellijk behoefte aan een pauze in de badkamer. Het is tegenwoordig vermoeiend om te eten. Het is zo vreemd en verdrietig en stressvol. Maar. Ik pas me aan. Ik leer zonder voedsel te leven. Op een normale dag. Voer vervolgens de feestdagen in. Elke keer dat je je omdraait. En ik weet niet waar ik mijn opwinding kan vinden, aangezien alle anderen uitkijken naar eten.

'Thanksgiving komt eraan! Zo opgewonden voor het avondeten! '

En ik weet niet meer wat ik moet zeggen, behalve 'Yay!' en spiegel die opwinding. Omdat ik echt nervositeit voel. Bezorgdheid om te weten waar de dichtstbijzijnde badkamer is en om misselijkheidsmedicijnen bij de hand te hebben. Of een bed zoeken om in te gaan liggen na de maaltijd (en). En niet zo veel mogelijk genieten van al het geweldige eten, niet zoals vroeger, want ik kan alleen maar proeven. Of riskeer de deur naar het vomitorium te verduisteren.

Ik heb ook veel woede, vijandigheid, wrok, angst voor Kerstmis. Het kan zijn omdat mijn vader 25 jaar geleden rond Kerstmis stierf. Heel triest jaar. Maar die gevoelens beginnen over te slaan naar andere grote dagen zoals Memorial Day, Labor Day, elke speciale gelegenheid. Feestdagen met snoepjes zijn de ergste. Halloween, V-Day en Pasen.

Toen mijn dochter klein was, was ik erg boos over Halloween. Het was niet zo erg dat ik niet wilde dat mijn dochter snoep kreeg. Het ging eerder over vasten en feesten. Aankleden voor eten. Ik snapte het niet. Ik liet mijn dochter een snoepje eten wanneer ze maar wilde. Elke dag. Een stuk. Niet een hele tas op één dag van het jaar. Met mate. Dat is wat ik wilde dat ze leerde, niet gulzigheid. Ik leerde gulzigheid.

Mijn dochter heeft geleerd te matigen. Dankbaar. Ze heeft op dit moment nog steeds Halloween-snoepjes in haar snoepzak. (Deze laatste Halloween was ook een van haar grootste trekpleisters. Een vriend wilde voor het eerst van deur tot deur gaan en ik kon geen nee zeggen. Dit was waarschijnlijk het laatste jaar daarvoor, aangezien ze volgend jaar 14 is . Dag schat.) Ik zou al mijn snoepjes op Halloween-avond opgegeten hebben en met buikpijn naar huis gegaan.

Mijn dochter is mooi, slim, geweldig gevormd en van normale grootte. Ze heeft een geweldige start in het leven. Ze hoeft zich geen zorgen te maken over hoe ze eruitziet. Ze kan zich concentreren op belangrijkere dingen. En dat doet ze. Zoals: de wereld veranderen, omgaan met anderen, huiswerk maken. Ze hoeft zich geen zorgen te maken of haar broek past. En dat doet ze niet.

Ik maakte me zorgen of mijn spijkerbroek paste, welke maaltijd het volgende was, hoe ik mijn zonde moest verbergen en de gaten in mijn hart met voedsel kon vullen. Maar dit jaar is dit mijn Pasen. Dit is mijn opstanding. Ik ging door een hel om gezond te worden en ik ben eindelijk hier. Ik ben tevoorschijn gekomen uit dat rottende graf van ziekte. Je zult me ​​daar vanmorgen niet vinden. Ik ben vandaag tussen de levenden. Verheug me in mijn fysieke, mentale, spirituele redding.

Jezus kwam tijdens het Pascha naar Jeruzalem. Dat is belangrijk. Pascha is een festival om te vieren dat God de eerstgeborenen beschermt tegen de plagen in Egypte. En Jezus kwam om zichzelf op te offeren op deze belangrijke Joodse feestdag? Heilige sprinkhanen. Dat verbaast mijn historische geest.

Joden smeerden het bloed van het lam op de deuropening om hun kinderen te beschermen. Jezus (eerstgeboren zoon van God en Jozef) vergoot zijn bloed bij de ingang van de hemel voor de kinderen van God. Dezelfde vakantie. Hetzelfde offer. Behalve deze keer betaalde Jezus de schuld voor altijd voor iedereen. Jezus is het lam. Wij zijn de kinderen beschermd tegen de dood. Dat is Pasen de opstanding.

Van dood tot leven. Van vasten tot feest. Maar deze dag zal ik me meer tegoed doen aan gevoelens dan aan eten. En word dronken van de verrezen Christus. Ik begrijp dat mijn cynisme en haat ook op deze heilige dag geen betere aflaten zijn. Ik kan vandaag van ze vasten. Geen ham. Geen eieren. Geen chocoladekonijntjes met snoepjes voor mij. Ook voor deze dag van God geen haat, wrok of minachting.

Ik bedoel, geniet van je lekkernijen, als je kunt. Laat me het niet voor je verpesten. Maar voor mij - alstublieft slechts een stukje hemel. Een Martha-portie van Christus, dank je.