Wanneer een persoon uw huis wordt
Gisteravond toen ik mijn vriend sms'te, raakte ik geïnspireerd om een bericht te schrijven. Zijn bericht verlichtte mijn telefoonscherm en er stond: „Mijn huis is zo leeg zonder jou.” Ik antwoordde snel zonder erbij na te denken een beetje met „Ik haat het huis zonder jou.” Toen ik drukte op verzonden was toen die zin echt zonk en tot rust gekomen in mijn gedachten. Het zette me aan het denken hoe een huis niet meer een plaats is en het is nu een persoon voor mij.
Thuis en een kracht genaamd 'Liefde'
Ik hou echt van dit idee van een woord 'thuis'. Ik merkte dat hij al die gevoelens wakker maakte die ik had toen ik thuiskwam van de kleuterschool of school toen ik klein was. Niemand heeft dat ooit gedaan. Ik herinner me hoe ik, toen ik de hoek passeerde en eindelijk door de straat naar mijn huis liep, begon te rennen, het voelde alsof ik een paar prachtige vleugels kreeg. Ik glimlachte en rende weg, wetende dat ik mijn veilige toevluchtsoord binnenvlieg. Een plek waar mijn hele wezen wordt geaccepteerd en ik mezelf mag zijn. Als mijn ogen hem begroeten, neemt mijn hart het tempo op, ik glimlach automatisch, mijn benen beginnen sneller te lopen, slechts een stap verwijderd van rennen. Gewoon om hem te knuffelen en te kussen, hoe eerder ik kan. Als ik hem zie, heb ik mezelf niet meer onder controle, ik word geleid door een kracht. Kracht die ik nu vertrouw met mijn hele wezen, een kracht genaamd 'Liefde'.
