Een waarheid over sterk en ook kwetsbaar zijn

Wij sterke mensen zijn ook kwetsbaar. Ja we zijn.

Het zijn vaak alleen degenen die de meesten van ons beschouwen als klein, zacht, emotioneel, zachtmoedig, gevoelig of niet in staat om op de een of andere manier voor zichzelf op te komen, die degenen worden die we koesteren en beschermen. Maar hoe zit het met de mensen die we als sterk beschouwen? Zo sterk zelfs dat we er meer van verwachten dan van de anderen? Zo sterk dat we denken dat ze onze koestering, onze geruststelling en onze bescherming niet nodig hebben?

En ik dan? Ik ben altijd als een van die 'sterke' beschouwd.

Wie heeft dat onderscheid gemaakt dat ik een sterke ben, vraagt ​​u zich af? Iedereen. Mijn hele leven.

Van de schattige jongen in mijn nieuwe klas op de 2e klas van de openbare school die me uitdaagde tot een armworstelduel - ik, het mooie meisje! - aan een voormalige manager die bleef proberen om me de promotie op haar agenda te krijgen, maar dat wilde ik niet. Uiteindelijk zei mijn therapeut tegen me: 'Weet je wat mensen in je zien? ... innerlijke kracht, 'om me te laten beseffen dat daarom mensen me over het hoofd zagen toen ik hun hulp het meest nodig had.

Mensen bestempelden me als 'sterk' vanaf een zeer jonge leeftijd en ik heb de titel nooit kunnen weigeren. Ik ben alleen maar dieper en dieper gaan leven in de implicaties van het label.

Ja. We hebben de neiging de mensen over het hoofd te zien waarvan we denken dat ze voor zichzelf kunnen zorgen.

'Ze komen wel goed.'

'Het is maar een fase.'

'Ik heb haar het eerder zien doen. Ze zal leren / er doorheen komen / beter worden / eraan wennen ... '

Maar wat als de sterksten hun hele leven over het hoofd worden gezien? Wie leert ze hoe ze voor zichzelf moeten zorgen? Ik denk dat dit een van de talloze redenen is waarom velen van ons geen idee hebben hoe ze 'nee' moeten zeggen, hoe we gezonde grenzen kunnen creëren of hoe we voor onszelf kunnen zorgen met een diep en blijvend zelfrespect. We hebben gewoon geen idee hoe. We hebben nooit les gekregen van degenen om ons heen, of van degenen die het meest van ons hielden. Ze dachten dat ze dat niet nodig hadden.

De scène in de film waarin de moeder tegen haar zegt betrouwbaar Kind, 'Ik had gewoon nooit gedacht dat ik dat voor jou moest doen', maakt me altijd aan het huilen. Wat is dat?' Waarschijnlijk moeder. Misschien omdat ze gevoelig en vriendelijk was op een manier die ze niet besefte dat ze dat moest zijn, omdat dat joch leek in staat te zijn om alles aan te kunnen. Op de kin natuurlijk. Dat betekende niet dat de moeder verschrikkelijk was. Ze gaf gewoon niet die extra aandacht en zorg waar misschien extra aandacht en zorg nodig was. En dit alles gebeurde omdat dit kind als 'de rots' werd beschouwd.

We hebben allemaal grote hoeveelheden tederheid nodig.

- #truthbomb door Danielle LaPorte

Dat joch was ik. Ik was de rots. Ik was degene op wie anderen altijd konden vertrouwen. De zorg voor de andere kinderen was aan mij toevertrouwd. Ik was degene aan wie alles vaak in bewaring werd gegeven.

En toch dacht ik altijd dat ik de hete puinhoop was. Dus het was een raadsel voor mij.

Wat? Ze vertrouwen me? Nog een keer? Maar heb ik het huis niet een keer platgebrand? OK. Het hele huis brandde niet helemaal af, maar ze ruimden me op zoals het deed. Waarom ik? Waarom ik weer? Waarom ben ik degene?

Ik wilde dat ze ermee ophielden alles aan mij te geven. En toch, toen ze dat niet deden, dacht ik

Wel verdomme? Vertrouwen ze me niet?

Mensen. We zijn grappig, nietwaar?

Bovendien genoot ik van de aandacht om de betrouwbare te zijn, de capabele, degene die de rol van leiderschap kreeg. Ik zette mijn borst op toen ik de ster was in deze arena's ... maar ik haatte het ook. Het innerlijke gevecht kan een teef zijn.

Als kind begrijp je de logica ervan niet, de parameters van je waarde in de ogen van anderen of de manier waarop ze je zien. Echt weten wat anderen van je verwachten, zou hoe dan ook een kind in de war brengen, dus het is goed dat we volwassen zijn om deze dingen uit te zoeken.

En man, heeft het mijn volwassenheid gekost om het te begrijpen.

Al deze overpeinzingen die ik zojuist heb beschreven, waren dingen die ik in mijn volwassenheid ben gaan begrijpen, achteraf gezien over mijn jeugd. Voor de logica van dit bericht is het belangrijk om te weten dat ik er geen idee van had dat ik werd gezien als 'sterk' of met 'innerlijke kracht'. Dus waarom mensen deden wat ze deden toen ik in de buurt was, voor mij en naar mij vroegen, sloeg nergens op. Ik was constant heen en weer tussen mezelf als een puinhoop beschouwen en degene van wie sommigen afhankelijk waren.

Er is mijn volwassen begrip voor nodig geweest om erachter te komen hoeveel van een natuurlijke leider ik altijd ben geweest, hoeveel mijn moeder van mij afhankelijk was om voor mijn zus en broer te zorgen, dat ik een waanzinnige hoeveelheid werk en taken aankan, multi-tasken als een klootzak en doe het allemaal buitengewoon goed, hoe strategisch ik denk dat anderen bewonderen hoe sterk ik ben of hoe sterk ik lijk en andere dingen waarvan ik geen idee had over mezelf. Het heeft ook mijn volwassen leven gekost om 'Nee' te kunnen zeggen tegen anderen als ze mij de wereld vragen, om grenzen voor mezelf te creëren om mijn gezond verstand mogelijk te maken, en om te begrijpen dat de reden waarom mensen me als vanzelfsprekend beschouwen, is omdat ze zien mijn 'innerlijke kracht'.

Het voelt nog steeds niet goed, maar het is nu logisch. Ik heb moeten leren hoe ik voor mezelf moest zorgen, omdat niemand echt rekening hield met mijn kwetsbaarheid. Niemand heeft me geleerd dat het oké was om zwak te zijn. Ik wist alleen wat het was om sterk te zijn.

Ik heb mensen moeten vergeven omdat ze me niet als kwetsbaar beschouwden. Ik heb mezelf moeten vergeven dat ik de rol van ‘sterk’ speelde. Ik moest mezelf leren en mezelf buitengewoon medeleven tonen. Ik heb mezelf moeten erkennen voor mijn stappen en moeten leren mezelf te accepteren zoals ik ben.

Ik ben ook kwetsbaar.

Ik heb misschien innerlijke kracht. Het lijkt misschien alsof ik de hele wereld op mijn schouders kan houden, en dat kan ik ook. Maar fuck dat. Ik wil niet meer.

Ik ben goed op dat front. Ik ga het rustig aan doen en uitrusten. Ik ben goed voor mezelf en maak je geen zorgen over wat je denkt, zelfs als je denkt te weten wat het beste voor mij is.

Ik ben kwetsbaar. Ik zal met mijn pijn zijn, het niet verkeerd maken en er gemakkelijk doorheen gaan. Ik heb pijn. Net als ieder ander. En of je het nu ziet of niet. Of je het nu erkent of niet. Ik ben kwetsbaar en ik ben er trots op dat ik daarmee kan leven.

Bedankt voor het luisteren.

Opmerking voor ouders: Tieners hebben mensen nodig om mee te praten. Het is vaak de tiener die het allemaal lijkt te hebben die zelfmoord pleegt. Tieners hebben ook therapeuten nodig, iemand die vanuit een medelevende plek naar hen kan luisteren. Niet hun vrienden op wie ze constant indruk willen maken, of hun ouders die hen op een bepaalde manier zien. En ze hebben deze therapeut nodig, vooral als ze bijzonder traumatische gebeurtenissen in hun leven hebben meegemaakt. Het meerdere keren verhuizen van huizen, wijken of steden, etc. telt als trauma. Het verliezen van een ouder, overlijden, psychische aandoeningen of scheiding, geldt als trauma. Veranderingen in het gezin gelden als trauma. We herdefiniëren hoe en wat we als traumatisch beschouwen, en krijgen wat echt van invloed is op onze geestelijke gezondheid. De hersenen van een kind zijn pas volledig gevormd op de leeftijd van 21-23 jaar. We moeten voor iedereen zorgen, zelfs als we denken dat ze het alleen goed vinden.

Monique McIntyre, oprichter van TheREvolutionOfBliss.com!