Egoïstisch

Ik was misschien tien of elf jaar oud, de eerste keer dat mijn moeder me ‘egoïstisch’ noemde. Ik wist niet dat ze kritisch was, haar gezichtsuitdrukking maakte me niet wijs dat ze de gave van sarcasme had.
'Egoïstisch' werd tijdens mijn kindertijd en tienerjaren naar me geslingerd. Hoewel ik de betekenis van het woord leerde, onderschatte ik de kracht ervan, de negatieve impact van een dergelijk verwijt was aanzienlijk. De kwetsende beschuldiging gaf me het gevoel dat er iets mis en ongepast was bij mij. Het was tenslotte gemakkelijk om de kritiek te internaliseren, ze was mijn moeder, ze wist het het beste.

Ze herhaalde vaak dat God egoïsme haatte, en als ik niet wilde dat God me strafte, moest ik onzelfzuchtig zijn. 'God houdt van opoffering, zachtmoedigheid is een deugd', zei ze altijd. Wat de hel!! Ik wist niet wat het allemaal betekende, behalve het strafgedeelte. Ik voelde dat ik een vreselijk klein mens was. Toen ik dertien was, wist ik zeker dat mijn moeder me haatte.

Ik begon in opstand te komen tegen haar autoritaire ouderschap. Ze probeerde me te beheersen door me lastig te vallen, te bekritiseren en fouten te vinden in alle aspecten van mijn leven. Ik kon niets goed doen. Ik wist nooit wat haar zou afschrikken, dus ik deed mijn best om haar te ontwijken. Ik voelde me ongewenst, verkeerd. Een fout. Ik was in de war, verdrietig, gekwetst en boos. Mijn vermogen om mijn emoties te reguleren werd neergeschoten, ik werd een puinhoop. Ik fantaseerde dat ik constant op mijn hoede zou zijn, ik voelde me niet veilig in mijn eigen huis.
Haar onvermogen om mijn vader en mij onder controle te houden, maakte haar gek. Ze accepteerde een contract in een oorlogsgebied en gaf ons de schuld van haar beslissing. Ze zei dat we haar zouden vermoorden, daarom koos ze ervoor om naar een oorlogsgebied te verhuizen! (Het is volkomen logisch, nietwaar?) Ik stond versteld van het nieuws. Ze is niet serieus. Het moet zijn een andere bedreiging. Ik hoopte.

Mijn enige overtreding was dat ik haar me niet liet manipuleren, ze wilde een onderdanige dochter. Helaas (voor haar) was ik een wilskrachtig, nieuwsgierig en assertief kind. Ze had een hekel aan mijn individualiteit.

We konden gewoon niet met elkaar overweg. Ik heb geprobeerd.

Omdat ik niet goed voorbereid was op het verdriet dat ik ervoer toen ze wegging, wendde ik me tot alcohol om mijn pijn te verzachten. Het gevoel van schuld en schaamte was onoverkomelijk. Mijn leven vol onrust en verdriet, gaf ik uiteindelijk toe: misschien had ze al die tijd gelijk, ik moet egoïstisch zijn.

Ik beloofde mezelf dat ik onzelfzuchtig zou worden, de overeenkomst leidde tot zelfafwijzing, zelftwijfel en uiteindelijk zelfhaat. Ik veroordeelde mezelf genadeloos, gevangen in een nooit eindigende cyclus van zelfbestraffing.
Ik heb buitengewoon mijn best gedaan om als goed gezien te worden.
Ik raakte geobsedeerd door het behagen van anderen. Ik heb mijn wensen en behoeften onderdrukt Oh! Hoe nobel van mij! Ik verheft mensen, waardeert hun mening en internaliseert alle kritiek (de meeste waren ongevoelige schokken). Ik vergaf zonder twijfel onterechte overtredingen, ik moet iets hebben gedaan dat hun vreselijke behandeling rechtvaardigde. Ik voelde me verantwoordelijk voor de stemmingswisselingen van een geliefde, waarbij ik prioriteit gaf aan het welzijn van iedereen, ik kon niet langer een beslissing nemen die mij ten goede kwam. Mijn gevoel van eigenwaarde was beschadigd, ik hunkerde naar liefde en acceptatie (uiteraard voorwaardelijk! Maar het kon me niets schelen!)

Ik schrapte het woord 'nee' uit mijn taal, glimlachte als ik wilde schreeuwen en ging door met een aangename, zichzelf wegcijferende en gemakkelijk uit te buiten idioot te zijn, totdat ik dat niet deed.
Het algemene gevoel van wonderbaarlijkheid dat ik wilde bereiken, was ongrijpbaar geworden, in plaats daarvan werd ik angstiger en wrokker. Ik begon de geldigheid in twijfel te trekken van wat moeder promootte als ‘de enige manier van leven’. Wat als het allemaal onzin was?

Vijf jaar geleden begon ik met therapie, vastbesloten om nieuwe en gezonde manieren te leren. Het is een strijd geweest.
Ik vergeef mijn moeder (het is een continu proces). Ze is niet veranderd… .Ik wel.

Ik was er zeker van dat zelfverloochening onherstelbare schade had aangericht, maar hier ben ik, spelen met het idee van zelfzorg. Hé, het is een begin!

https://ohheyreality.wordpress.com/