In het licht van herstel

Dit is hoe herstel van een eetstoornis voor mij voelt.

Ik woon in een moeras - vol modder en drijfzand, slangen en bloedzuigers, druipend van potentieel dodelijke valkuilen, af en toe dunbevolkt met prachtige bloemen, stuiterende konijntjes en exotische varens.

Ik word naar een onmogelijk brede rivier van stinkende zwarte wateren geleid en aan de andere kant is een verre, dikke, ondoordringbare mist. Ik kan niet in de mist kijken en heb geen idee wat er is, maar ik krijg keer op keer te horen dat de andere kant vol hoop en vrijheid is, regenbogen en eenhoorns, en alle dingen fantastisch.

Niemand kan onder woorden brengen hoe die hoop of vrijheid eruitziet, en ze kunnen niet beloven dat ik er zal komen, maar ze blijven me vertellen dat het allemaal de reis waard zal zijn. Blijf gewoon door de valkuilen navigeren, zwem door het stinkende water en vertrouw erop dat een reis naar een mistig onbekend de moeite waard zal zijn.

Ik heb nooit gezonde coping-mechanismen voor emotioneel leed geleerd - mijn moeras is gevuld met zelfhaat, schaamte, schuldgevoelens en angst, allemaal geplant lang voordat ik het me kan herinneren, maar door mij gedrenkt en gevoed terwijl ik groeide.

Het herstelproces voelt dik, stroperig en gruwelijk schrijnend aan, maar die onbekende mist is angstaanjagender.