Onvruchtbaarheid het beschamende 'ik'-woord
Onvruchtbaarheid is een pijn die zo manipulatief van aard is. Het heeft de neiging je te doen geloven dat je op de een of andere manier minder mens bent, of zelfs minder vrouw, zoals in mijn geval. Nooit van mijn leven had ik gedacht dat ik het gezicht zou zijn van onvruchtbaarheidsstrijd. Het is een deel van mij dat voor het grootste deel stil is gebleven voor buitenstaanders, maar van binnen is het als een gekooid dier dat klaar is om vrijgelaten te worden. De hete tranen die uit mijn ogen stromen die deze gruwelijke aandoening behandelen, branden terwijl ze over mijn wangen vallen. Het laat zo dikke littekens achter op mijn hart dat ik me afvraag of het kan worden genezen.
Dit is al bijna elf jaar mijn gevangenis. Niet meer, ik ben klaar met het spelen van slachtoffer van deze plaag. Ik bezit het, ik ben onvruchtbaar en er is niets dat ik eraan kan doen. Ik zeg dit letterlijk omdat er niets is dat ik niet heb geprobeerd mezelf hiervan te ontdoen. Ik ben vaker op de weg van ovulatie-inducerende pillen geweest dan ik me kan herinneren, de IUI's de vier ondragelijke IVF-ronden en de levensveranderende miskramen. Ben daar geweest, heb dat gedaan, voelde het verstikkende verdriet van hen allemaal.
Dat verdriet volgt me meestal, ik zie het op het gezicht van het kind naast me in de winkel. Ik zie het op het gezicht van de zwangere vrouwen op tv. Ik zie het in de manier waarop mijn vrienden me vertellen wat ze verwachten, ze zijn allemaal voorzichtig alsof ik te kwetsbaar ben om hun nieuws te horen. Ben ik het niet waard dat ik zo gelukkig kan zijn voor mijn vrienden, maar stiekem zou willen dat ik het was? Waarom moet het een geheim zijn? Ja, ik wou dat ik het was elke keer dat ik die woorden hoor, ik ben zwanger. Ik wil zeggen dat ik die realiteit wil beleven van het baren van een levende, gezonde, ademende baby. Ik word gekweld door de keren dat ik die heilige woorden uitsprak, mijn lichaam liet me in de steek, onze kinderen zijn weg. Ik heb een zee van tranen gehuild om de kinderen die mijn man en ik heb verloren, ik huil om hem, ik huil om mij, ik huil om hen, mijn kleine liefdes die ik nooit heb kunnen vasthouden. Alles wat ik ooit wilde, was hun perfecte gezichten te kussen terwijl ik fluisterde dat ik van je hou zoals ik. Ik zal die kans nooit krijgen, ik zal nooit de gelaatstrekken van mijn man in de ogen van onze tweeling zien, of mijn gelaatstrekken in het gezicht van ons eerste kind. Ik zal al die moederlijke momenten missen. Maar wat ik wel heb, is een hart vol liefde en mededogen voor degenen zoals ik die verlies in hun leven hebben meegemaakt. Ik kan echt van degenen om me heen houden die bezig zijn met het wonder van het krijgen van een kind. Ik heb een werkelijk unieke band met mijn man gevonden die ons naar nieuwe hoogten in ons huwelijk stuurt.
Onvruchtbaarheid verandert jou als persoon. Op de een of andere manier is de wereld een beetje anders, soms is de wereld sleets. Op andere momenten lijkt de wereld complexer en minder in staat om je verlangens te vervullen. Er zijn mensen die succesvol zijn in hun vruchtbaarheidsstrijd, en er zijn er die dat niet zijn. Degenen die niet succesvol zijn, lijken verloren te zijn gegaan in een zee van nutteloze woorden. In Gods eigen tijd is het het beste, bid meer, het is leuk om geen kinderen te hebben, je bespaart geld, sorry, kun je niet nog een vruchtbaarheidsbehandeling proberen, hoe zit het met adoptie, dit zijn woorden die worden geuit door degenen die het gewoon niet doen ' ik snap het niet.
Wanneer je gaat zitten voor een knipbeurt of op een date met je man, beginnen de vragen: hoe lang ben je al getrouwd? Oh zo lang? Hoeveel kinderen heeft u? Geen, oh god, wilde je geen kinderen hebben? Het gaat gewoon elke dag door, jaar na jaar. Stigma's moeten worden doorbroken, stop met vragen alsof het normaal is dat iemand na tien jaar huwelijk een hoop kinderen krijgt. Elk stel dat met onvruchtbaarheid worstelt, kent de stille schande ervan. Je kunt het niet uitleggen zonder je minder menselijk, minder waardig te voelen. Dit komt door de stigma's die we in onze moderne wereld hebben geplaatst. De veronderstelling dat IVF op magische wijze ieders onvruchtbaarheid zal genezen, is asinine. Voor mij, na vier absoluut slopende IVF-rondes, zeiden de doktoren het af, ze konden me niet meer doorverbinden. Mijn lichaam accepteerde de behandelingen voor een succesvol resultaat van IVF niet. Ik werd tijdens één ronde zwanger, maar het eindigde in een tragedie. Ik was klaar om te stoppen na vier rondes, de reis kwam ten einde voor mijn man en ik. We waren klaar op dit kronkelende pad, we hadden een pauze nodig. We hebben zelfs de adoptieroute geprobeerd, helaas is het mislukt, mijn gezondheid heeft het in veel gevallen voorkomen. Dan een gebroken hart toen een moeder ons vroeg haar kind te adopteren dat ze bij zich had, alleen om te eindigen in een zwendel voor geld om drugs te kopen. We hadden onze financiële en emotionele middelen uitgeput, we waren klaar.
De beslissing nemen die moet worden genomen, is moeilijk, zelfs volkomen beangstigend. Ik draag de littekens van mijn strijd met onvruchtbaarheid. Die littekens zijn echter stukjes van mij die ik niet echt wil veranderen. De korte levens van mijn kinderen hebben een impact gehad die me een leven lang zal duren. Mijn huwelijk met hun vader is sterk met een band die niet verbroken kan worden. We hebben positieve herinneringen aan zwangerschap, zelfs aan vruchtbaarheidsbehandelingen. Deze positiviteit komt voort uit de vreugde die we hebben om verliefd op elkaar te zijn.
Ik hoop een oor te zijn om te luisteren naar mensen met dezelfde strijd. Ik wil een pleitbezorger zijn voor mensen met onvruchtbaarheid. Niemand is alleen op deze reis, als je reis eindigt zonder kinderen op deze aarde, komt het goed. Je leven kan nog steeds vol vreugde zijn. Moge je tijdens je reis nooit de momenten van liefde vergeten. Wees niet verbitterd, leef uw leven met kracht! Ervaar de opwinding om uniek te zijn. Begrijp dat uw lot niet dat van anderen is, het is uw eigen verhaal, dus schrijf het met passie.
Ik ben een moeder, ik ben een vrouw, ik ben een vrouw, ik ben liefde waardig, ik ben Amanda.
PS: Ik zal in de komende blogposts meer schrijven over mijn eigen persoonlijke reis met onvruchtbaarheid. Blijf kijken.