Cameron Diaz zegt dat de iconische 'The Holiday'-scène niet is wat het lijkt

The Holiday is een klassieke feestelijke film, maar een van de meest memorabele scènes in de film stond er oorspronkelijk niet in.

Tijdens het spreken met Gier , Cameron Diaz onthulde de scène waarin haar personage terugloopt naar het huisje van het personage van Jude Law was niet gepland.

We waren in Engeland en Nancy [Meyers, directeur] kwam naar me toe. Ze zegt: 'Ik ben zo opgewonden. We kregen zojuist toestemming om te schieten, bla, bla, bla. ’En ik dacht:‘ Welke scène? ’En ze gaf het nummer. En ik had zoiets van: ‘Wat is dat voor scène? Wat bedoel je met: `` We hebben het oké om erop te schieten? '' Ze had zoiets van: `` Deze scène. '' En het is letterlijk slechts de beschrijving van wat Amanda doet: ze zit achter in een auto, ze realiseert zich dat ze moet gaan terug, ze stopt de auto, ze stapt uit. De regel is: ‘Stop de auto’.

leuke alinea's om naar je vriendin te sturen

GERELATEERD: Cameron Diaz bespreekt het ontwikkelde palet van dochter Raddix: ‘She’s Had Garlic From Day One’

Diaz beschreef dat haar volledige run de film nooit heeft gemaakt.

Ze rent terug de weg af naar het huisje. Maar Nancy had haar al een halve mijl verwijderd. Het was niet alsof ze aan de rand van de oprit kwam en besloot dat ze terug moest, herinnerde Diaz zich. Ze was halverwege de luchthaven. Ze is bijna bij Heathrow en ze zegt: 'Stop de auto'.

Ze gebruikten maar twee schoten, maar we schoten als tien schoten van mij terwijl ik over tien verschillende velden rende. En ik draag die Valentino kasjmier, wollen trenchcoat, een kasjmier coltrui, voegde Diaz eraan toe. En een spijkerbroek en mijn laarzen met hoge hakken.

GERELATEERD: Cameron Diaz zegt dat moeder zijn ‘de gelukkigste tijd van mijn leven’ is, over mogelijke terugkeer naar acteren

En terwijl de scène perfect werd gemaakt met de met sneeuw bedekte heuvels, moesten producties dat eigenlijk toevoegen, omdat het in het Engels niet zo veel sneeuwt.

brief aan de liefde van mijn leven

Natuurlijk knalt de muziek terwijl ik erop fotografeer. Dus ik had het tempo waarnaar ik ren. Ik vlieg over dit veld en deze heuvel op en langs deze rij bomen. En de camera is op een baan, en hij volgt mij terwijl ik door de bomen ren. Letterlijk, tegen het einde van die week was ik zo fit, grapte ze.

Ik rende waarschijnlijk zeven mijl per dag op die hakken. Door modder en heuvels. Het was zo hilarisch. Ik had zoiets van, ik klaag nu niet eens omdat het mijn taak is om te rennen, en dat vind ik oké. Maar ik zweet.